15 mar 2008

Pre vacacións


Ola de novo a tod@s!

Hoxe, antes de partir cara Guatemala a pasalas vacacións da santa semana, vouvos resumir un pouco estos últimos 5 días.

O luns, andiven moi atarefado co PFC, xa que ás catro da tarde, tiña unha presentación do meu proxecto diante dos representantes veciñais. Así que andiven toda a mañá preparándoa. Despois, a presentación foime bastante ben, agás os nervios, suei o que non está escrito. Isma dixo que estiven moi ben, eu creo que con "ben" chega.

O martes..... Que fixen eu o martes? Ah! Se non recordo mal estiven toda a xornada na oficina.... Non! Despois de currar, marchamos Cris, Josep, Isma i eu a Zaragoza, pra cear con René, Quique e Iván, de ACUA, as mellores pupusas que probei polo de agora. Despois da cea tocounos participar na Radio Bálsamo, dentro do programa "Guacamaya Roja", un programa onde poñen moitas cancións reinvindicativas, que polo que estou mirando, aquí en El Salvador teñen moita acollida. Eu tiven que seleccionar un tema, i escollín "A galopar", por Paco Ibáñez, de paso, deixáronme contar un par de pinceladas sobre Alberti, Ibáñez, o concerto do Olimpia e a dictadura de Franco. A crema!

O mércores tivemos xornada agroecolóxica ou algo así, que consistiu en acompañar á xente de ACUA en actividades no seu centro agroecolóxico. Primeiro recollimos lixo polo lugar, e despois fixen o contrario do que me recomendou Josep, púxenme ás ordes de Hanna (si é que se escribe así, pronunciábase "jana"), unha boa rapaza canadiense que leva temas de cultivos. Tiven que acarrexar pedras, coller miñocas, acarrexar sacos de abono e sachar na leira. Teño que dicir, que teño moitísimo máis estilo co azadón que Hanna. Abuela Sofía, os teus berros serviron pra algo!!
Ese día paseino de medo, escachei da risa. Isma tocado gun gorro de brillantes facendo de cociñeiro, que crack!! Por non contar as risas que botamos durante un atasco. Mirando como un policía salvadoreño sostía un cabo da luz caido sobre a estrada pra que os coches pasáramos. Jajajaja!!

Ó día seguinte tocounos unha fea xornada de oficina, aderezada a última hora da tarde cun filme cubano do ano 1968 titulado "Lucía", que se compoñía en realidade de tres filmes distintos ambientados nos anos 1895, 1933 e 1960 e pico, respectivamente, o primeiro filme un pouco tostón, os outros dous merecen a pena.

E pra remata-la semana, hoxe venres, Cris i eu, tivemos saida con Neto do grupo PPN (Programa de Producción Nutricional) de ACUA. Fumos mirar unha plantación de hortalizas, un tenreiro recén nado (teño fotos), de feito naceu o mércores, e antes destas dúas cousas fumos practicar á apicultura. A pesar do traxe leveime dúas picaduras de abella e un cague bastante guapo cando me dixo Neto: "si te entra una abeja dentro, no te saques la capucha, es mejor que te pique una que cien".
Teño que dicir, que a horta que fumos visitar estaba moi ben coidada, tiña moi boa pinta todo, pro xa podía estar nun sitio máis accesible!! Despois de media hora atravesando monte mentras eu pensaba: "que pena dunha proba do mundial de rallies por estes camiños", tivemos que descender saltando de pedra en pedra até os infernos pra chegar á horta. Evidentemente todo aquel que baixa, ten que subir. Podo asegurar que subir dos infernos é menos doado que baixar.
Pro bueno pra remata-lo día baixamos até a praia de El Palmar e comimos unha curvina, que estaba riquísima, na mesmísima praia. E botamos unha boa sesta nas hamacas. Cris artallou un novo modelo de traxe de baño, con clip incluído, jajajja!!

Xa por último comentaros quenes son os da foto. De esquerda a dereita, Ricardo (de ACUA), Josep, Isma e Cris.

Bicos a tod@s e felices vacacións!!!!!!!!!!!!!!!!!

10 mar 2008

E despois de 11 días....


Antes de nada, voy a empezar pidiendo disculpas por mi retraso en escribir en el blog.
Y acto seguido os voy a resumir mis primeros 11 días en este precioso país (pienso repetir uno por uno todos los tópicos que los anteriores PCRs dijeron en este blog).
El día 29 de febreró bajé de un avión mexicano en el aeropuerto salvadoreño con una migraña horrible, acto seguido conté en la aduana lo primero que se me ocurrió y voilá, un calor "abafante" me recibió por la puerta, también me recibió un tipo alto y de rizos llamado Isma, a su lado se encontraba la que resultó ser mi compañera PCR catalana, Cris.
Ese día probé mi primer jugo, naranja con zanahoria, buenísimo. Y casi sin darme cuenta estabamos camino de el estadio Mágico González. Aquí voy a tener que hacer un paréntesis, porque no tardé ni unas horas en saltarme una norma de PCR, fuimos en el microbus 44. La mejor experiencia de mi vida!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Se resume en velocidad + poco espacio + música cañera a todo volumen + un tipo que gritaba que dejaras espacio para más gente en una jerga que aún hoy en día no entiendo.
Pues ya sentados en el estadio, Cris, Isma, Josep (becario de ESF Catalunya), Marta (su moza) y yo, comenzó el concierto. Fue algo indescriptible, si ya de por sí Silvio me pone la piel de gallina, en un concierto en el que el público está tan entregado.... Fueron 2 horas y media, con mitín de la alcaldesa incluído, todas las canciones míticas salvo "Te doy una canción" y "El tiempo está a favor de los pequeños", el momento "Ojalá" fue... tan intenso.... Ufff!! Y el fulano tuvo que salir hasta en 4 bises, no salió al quinto porque no le dió la gana, pero pedir se lo pidieron igual.
La noche del viernes al sábado dormí con una camiseta de Derecho al agua y me levanté para desayunar mis primeras pupusas. El resto del fin de semana no conviene describirlo aquí, por si lo leen los financiadores, jajjajaja, pero fue un conjunto de playa de arena negra, junto con mucho, mucho, mucho, mucho sol (me quemé), unas olas de miedo, cenar comer y desayunar a 10 metros de la playa, ah! y mi primer ron Flor de Caña.
A partir del lunes empezó la parte seria de la estancia, mis dos primeras reuniones en la oficina, mis primeros pinitos con estos ordenadores, comencé trabajando en la traducción de un informe de ESF para la Xunta al castellano. En nuestros ratos libres, Cris y yo vamos conociendo el barrio.
El miércoles tuve mi primera salida, conocimos la sede de ACUA, algunos de sus miembros y viajamos a Tamanique en busca de datos de censos.
El jueves, salimos otra vez a ACUA, nos presentaron al resto de personal y probé mi primer mango, mmmm, que rico. Pero eso fue después de visitar Huizúcar donde tuve mi primera reunión con César y un señor muy majo llamado Adán sobre mi futuro PFC, más productiva de lo esperada la reunión. Pero aun antes, ese día en el propio Huizúcar, visitamos las obras de Tilapa, de abastecimiento de agua, el futuro emplazamiento del tanque, y descendimos por una plantación de café hasta (no me acuerdo a estas horas del nombre técinco exacto) el río Huiza donde están contruyendo la obras de canalización de agua (la foto fue tomada en ese lugar, los protagonistas son Bárbara y "spiderboy"). Flipé en mil colores con los porteadores/as de ladrillo, menudo esfuerzo cargarse tamaño peso a la espalda por ese bosque.
El viernes, me tuve que recluir otra vez en la oficina, a excepción de una visita a la embajada por asuntos "burrocráticos", para trabajar en mi siguiente reunión del PFC.
El finde, como no, fue muy productivo, pero tan solo en el aspecto lúdico. El sábado Cris y yo nos bajamos hasta el mercado central de San Salvador, y nos dejamos rodear por ese ambiente tan chulo, mezcla de miedo a que te roben, junto a las ganas de observar cada persona, cada comportamiento, cada producto del mercado. Tuvimos que soltarnos una y otra vez de los brazos de vendedores que se aferran literalmente a tu brazo y te "invitan" a pasar a sus dependencias "sin compromiso". Por la noche ya con el resto de gente de ESF nos acercamos a Santa Tecla, al concierto por el Agua y la Mujer, organizado por la red de escritores por el agua, si no recuerdo mal. Estuvo muy bien, cantó Mejía Godoy (no digo el nombre porqué no me quedó claro cual de los dos hermanos era), un grupo de hip hop y después un grupo ultraconocido en El Salvador del que (que cabeza la mía) tampoco recuerdo el nombre. Esa noche acabó en el Leyendas que es basicamente un pub donde conocer otros cooperantes, jeje.
El domingo fue un día perdido para la causa, dormimos mucho, desayunamos y nos volvimos para cama, y evitamos la siesta a base de pantallazos de ordenador, jaja.

Y este caos de post es todo por hoy. A partir de ahora prometo escribir más frecuentemente, y de manera más ordenada.

p.d. Puga, non me mates por este post, o seguinte traballareino. Levará ligazóns, terá unha estrutura adecuada, etc.